აგათა კრისტი – ყველაზე ბედნიერი ბავშვი

აგათა კრისტის მშობლებმა იცოდნენ, როგორ უნდა აღეზარდათ ნიჭიერი და ბედნიერი ადამიანი.

აგათა კრისტის საინტერესო და რთულ ცხოვრებაში მართლაც ყველაფერი მოხდა: ორი მსოფლიო ომი, სიყვარული და ძლიერი მამაკაცების ეჭვიანობა, სამხედრო ექთნის სამსახური და იდუმალი გაუჩინარება, ახლო აღმოსავლეთში არქეოლოგიური გათხრები და, რა თქმა უნდა, მისი ცნობილი ერკულ პუარო და მის მარლპი.

მწერლის ცხოვრებამ ორი საუკუნის ისტორია დაიტია: XIX საუკუნის ვიქტორიანული ეპოქის ბოლო და მთელი მე-20 საუკუნე. ბევრმა არც კი იცის, რომ დეტექტივების გარდა, მწერალმა 600-გვერდიანი „ავტობიოგრაფიაც“ დატოვა, სადაც ყველაზე ოსტატურად ბავშვობა აღწერა. „უდიდესი ბედნიერება, რომელიც შეიძლება სიცოცხლეში დაგემართოს, არის ბავშვობა“, – წერდა ის.

დეტექტივების დედოფალი მორცხვი მოზარდი იყო. მაშ, როგორ გადაიქცა ცნობილ მწერლად? როგორ აღზარდეს ასეთად? აგათას ბავშვობით თუ ვიმსჯელებთ, ნიჭიერი ადამიანის აღზრდის პრინციპები მარტივი და ამავდროულად, ძალიან გონივრულია.

1. აგათა ქრისტის ბავშვობა ბედნიერი იყო

მშობლიური კერა მთელი ცხოვრების განმავლობაში მისი მომავლის საძირკველად იქცა.  მხოლოდ ასეთი სახლის მქონენი იზრდებიან უშიშარ ადამიანებად, რომლებსაც შეუძლიათ, ნებისმიერ სიტუაციაში შეინარჩუნონ სიმშვიდე. ბედნიერ ოჯახში გაზრდილი გოგონა  სიცოცხლის ბოლომდე ოპტიმიზმით უყურებდა სამყაროს. სწორედ მშობლიურ სახლთან იყო დაკავშირებული მისი ყველაზე ნათელი მოგონებანი. ეშვილდის შესახებ, სადაც ცნობილი ქალბატონი დეტექტივის ცხოვრების პირველი წლები გაილია, ის ყოველთვის სინაზით, ინგლისური ტრადიციის შენარჩუნებით წერდა: ჩემი სახლი – „ჩემი ციხესიმაგრე“!

„მე ვწერ მშობლებზე არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ისინი ჩემი მშობლები არიან. ისინი წარმოადგენენ იშვიათ ფენომენს – ბედნიერ ქორწინებას.

როცა წარსულისკენ ვიხედები, მესმის, რომ ჩვენს სახლში კეთილდღეობა მეფობდა, და ამის მთავარი მიზეზი მამაჩემის განსაკუთრებული სიკეთე იყო. მას ჰქონდა უბრალო და მოსიყვარულე გული და ნამდვილად უყვარდა ადამიანები. ის ყოველთვის გამოირჩეოდა შესანიშნავი იუმორის გრძნობით, ადვილად შეეძლო ნებისმიერის გაცინება. მასში არ იყო არც სიძუნწე, არც ეჭვიანობა, გამოირჩეოდა გულუხვობით. იყო ბედნიერი და მშვიდი. ჩვენს დროში სიკეთე ნაკლებად ფასობს. ბევრად მეტად აინტერესებთ ადამიანის ჭკუა, შრომისმოყვარეობა, საზოგადოებისთვის სარგებლის მოტანის უნარი, მისაღები ქცევა.

ყოველთვის მინდა დავიყვირო: „არ გაუშვათ თქვენი შვილი!“. სახლი, ოჯახი, სიყვარული და მშობლიური კერის საიმედოობა – რომელი საუკეთესო განათლება შეედრება ამას? მე ძალიან ბედნიერი ბავშვობა მქონდა. ჩემს გულს ათბობდა სახლი და ბაღი, ბრძენი და მომთმენი ძიძა, ერთმანეთის მხურვალედ მოსიყვარულე მამა და დედა, რომლებმაც შეძლეს გამხდარიყვნენ ბედნიერი მეუღლეები და მშობლები“.

2. აგათა კრისტი ისტორიებს იგონებდა

პატარა აგათას მცირე ასაკიდანვე მდიდარი წარმოსახვა ჰქონდა, შეეძლო სახალისო ისტორიების გამოგონება და დროთა განმავლობაში ეს უნარი თავისით უვითარდებოდა. ამიტომაა აუცილებელი ბავშვის ყველაზე გაბედული, საოცარი ფანტაზიების მიღება და მხარდაჭერა ყველა შესაძლო გზით. არასოდეს შეზღუდოთ ის თამაშის დროს. მოუთხრეთ ზღაპრები, საინტერესო ისტორიები, ყურადღებით მოუსმინეთ მის მონათხრობს. გაუფრთხილდით ბავშვის საიდუმლო სამყაროს და წარმოსახვით მეგობრებს.

„წარსულზე ფიქრის გარეშე, ვერასოდეს აღადგენ ბავშვისთვის დამახასიათებელ არაჩვეულებრივ ხედვას სამყაროს შესახებ. ზრდასრულებთან შედარებით, ის გარემოს სრულიად განსხვავებული კუთხით უყურებს. რატომ არსებობს ბავშვის სულში საიდუმლოს შენახვის საჭიროება?.. ყველაზე მეტად მე ვინმედ გადაქცევა მომწონდა. რაც თავი მახსოვს, ჩემს წარმოდგენაში ყოველთვის არსებობდნენ ჩემივე გამოგონილი მეგობრები. პირველ ჯგუფს  „კნუტები” ერქვა. ვინ იყვნენ კნუტები, მეც არ ვიცოდი, არც ის ვიცოდი, ვიყავი თუ არა ერთ-ერთი მათგანი. მხოლოდ მათი სახელები მახსოვს: კლოვერი, ბლეიკი და კიდევ სამი. მათ დედა კატას ქალბატონი ბენსონი ერქვა.

დედას მოყოლილი ამბების ხიბლი ის იყო, რომ არასოდეს არაფერი გაუმეორებია, მისი ისტორიები ყოველთვის განსხვავებული იყო და მასთან ერთად არასოდეს მითამაშია ერთი და იგივე თამაში. ერთი ზღაპარი თაგუნიას, სახელად „დიდთვალებას“ შესახებ იყო, რომელიც სხვადასხვა თავგადასავალში ეხვეოდა.

დაბოლოს – ტყე. ჩემს ფანტაზიაში ის ნამდვილ ნიუ ფორესტად გამოიყურებოდა.  ფოთლოვანი, სავარაუდოდ, ხეებს შორის კლაკნილი ბილიკით. ყველაფერი, რაც ტყეს უკავშირდებოდა, იქ ცხოვრობდა. საიდუმლო, საფრთხე, აკრძალული სიამე, მიუწვდომლობა, უცნობი სიშორე. ბაღის ბილიკებზე ჰოუპი-ჰოოპით მორბენალი მე – ხან მოხეტიალე აბჯრიანი რაინდი ვიყავი, ხან – თეთრ რაშზე ამხედრებული სასახლის კარის ქალბატონი, ხანაც საპყრობილედან გამოპარული „კნუტელი“ კლოვერი“.

3. მომავალი მწერალი ბევრს კითხულობდა

შემდეგ – სცადეთ, რაც შეიძლება ადრე მოახერხოთ სახლში კომფორტული ატმოსფეროს  შექმნა, რომლის წყალობით თქვენი შვილი თავად მოისურვებს ისწავლოს კითხვა და ზოგადად, დამოუკიდებლად ისწავლოს ყველაფერი – წერა, თვლა. არ დათრგუნოთ მისი გაოცების ბუნებრივი უნარი. წაახალისეთ ბავშვის ცნობისმოყვარეობა! სწორედ ეს თვისებები დაეხმარა აგათას, ყოველდღიურ ცხოვრებაში დაენახა რაღაც არაჩვეულებრივი, არაორდინალური და მოეფიქრებინა არატრივიალური სიტუაციები თავისი დეტექტივებისთვის.

„ჯერ ხუთი წლისაც არ ვიყავი, როცა ჩემ წინაშე წიგნის სამყარო გაიხსნა. თუ ხმამაღლა წაკითხული ზღაპარი მომწონდა, ჩვეულებრივ წიგნსაც მოვითხოვდი და ყველა ფურცელს ვსწავლობდი, რომელიც არც კი ვიცი, როგორ, მაგრამ თანდათან ჩემთვის გასაგები ხდებოდა. ძიძასთან სეირნობის დროს ვეკითხებოდი რა სიტყვები ეწერა მაღაზიების თავზე, აფიშებზე. შედეგად, ერთხელაც აღმოვაჩინე, რომ სრულიად თავისუფლად ვკითხულობდი „სიყვარულის ანგელოზს“. ძალიან ამაყმა ძიძას წიგნი ხმამაღლა წავუკითხე.

„მემ, – უთხრა მეორე დღეს ძიძამ დედაჩემს, – მგონი, მის აგათამ კითხვა ისწავლა“.

4. პატარა აგათას მათემატიკა უყვარდა

სწორედ მათემატიკაში რეგულარული მეცადინეობის წყალობით დეტექტივის პირველ ლედის განუვითარდა „პატარა რუხი უჯრედების“ გამოყენების უნარი, როგორც მოგვიანებით ამას ერკიულ პუარო იტყოდა და ჩამოუყალიბდა ლოგიკური აზროვნება, რომელიც მისი რომანების გმირებისთვის, დამნაშავეებისა თუ და გამომძიებლებისთვის ასე საჭირო იყო, ასე ეხმარებოდა ყველაზე რთული დანაშაულის გახსნაში. ხელი შეუწყვეთ ბავშვს მათემატიკის სწავლაში ადრეული ასაკიდან. არავითარ შემთხვევაში არ უთხრათ ქალიშვილს, რომ მათემატიკა ძალიან რთული მეცნიერებაა და გოგონების საქმე არ არის.

„მამა ამაყობდა ჩემი წარმატებებით. წასახალისებლად მისგან პატარა წიგნი – „ამოცანები“ მივიღე. ყოველ დილით, პირველი საუზმის შემდეგ, მისაღებ ოთახში ფანჯარასთან ვჯდებოდი და მთელი გულით ციფრებისგან სიამოვნებას ვიღებდი. მიყვარდა ამოცანები. მიუხედავად იმისა, რომ ინტრიგას გათვლები ნიღბავდა, ჩემთვის ამ ყველაფერში მაინც იყო რაღაც ხიბლი: „ჯონს 5 ვაშლი ჰქონდა, ჯორჯს კი 6. თუ ჯონი ჯორჯს 2 ვაშლს გამოართმევს, რამდენი ვაშლი დარჩება ჯორჯს?“ ამ პრობლემაზე ფიქრის დროს, ვგრძნობდი აუცილებლობას მეპასუხა: „ეს დამოკიდებულია იმაზე, თუ რამდენად უყვარს ჯორჯს ვაშლი“.

5. აგათას მშობლები შემოქმედებითი ადამიანები იყვნენ

დაკავდით ხელოვნებით, სერიოზული კლასიკური ხელოვნებით! შექმენით სახლში  ბუნებრივი შემოქმედებითი ატმოსფერო. მაშინ ბავშვიც ბუნებრივად იცხოვრებს და გაიზრდება ასეთ გარემოში. ეს პირდაპირ აისახება ბავშვის შემოქმედებითი შესაძლებლობების განვითარებაზე და მისი ხედვების ჩამოყალიბებაზე. ამისათვის კარგია: მუსიკა, ხატვა, თეატრი, ცეკვა. მთავარი ისაა, რომ ამ ყველაფერმა მას სიამოვნება მოგვაროს. გაიხსენეთ, მის მარპლი და ერკიულ პუარო მრავალმხრივი პიროვნებები იყვნენ და, გარდა საიდუმლო მკვლელობების გამოძიებისა, დაკავებული იყვნენ ბაღში ვარდების გაშენებითა და თეატრით.

„ძალიან მიყვარდა მუსიკის გაკვეთილები. დედა და მამა უკრავდნენ. ჩვეულებისამებრ, დედა მენდელსონის „უსიტყვო სიმღერებს“ და ჯერ კიდევ ყმაწვილობაში ნასწავლ ბევრ სხვა „პიესას“ ასრულებდა. მამას ნამდვილი, გამორჩეული მუსიკალური ნიჭი ჰქონდა. შეეძლო სმენით ყველაფერი აეწყო – ამერიკულ ხალხური სიმღერებისა და ზანგური სპირიჩუელზების ჩათვლით. მე დღეში ერთ ან ორ საათს ენთუზიაზმით ვმეცადინეობდი.  შუმანიდან გრიგზე გადავედი, რომელიც უბრალოდ შემიყვარდა. განსაკუთრებით ვეტრფოდი „სიყვარულს“ და „გაზაფხულის პირველ სუნთქვას“. როდესაც „დილის“ დაკვრაც შევძელი, უბრალოდ, ბედნიერებით აღვივსე“.

„შემოდგომაზე პარიზში აღმოვჩნდი, მის დრაიდენის სკოლაში, დიუ ბუას გამზირზე, ტრიუმფალური თაღის გვერდით. აქ განსაკუთრებული მნიშვნელობა მუსიკას ენიჭებოდა, მაგრამ გარდა ამისა, ჩვენ სხვა ბევრ საინტერესო კურსს გავდიოდით. დრამატული ხელოვნების კურსი ყველას უყვარდა. ჩვენ გვასწავლიდნენ კომედი ფრანსეზის მსახიობები,  გვიკითხავდნენ ლექციებს მოლიერზე, რასინსა და კორნელიზე. მომღერლები  კონსერვატორიდან მღეროდნენ ლულისა და გლუკის არიებს. აქ ვნახე სარა ბერნარი მის ერთ-ერთ ბოლო როლში როსტანის პიესაში „შანტეკლერა“. ბედნიერება იყო იმის მოსმენა, როგორ საუბრობდნენ მსახიობები პიესებზე, როგორ მღეროდნენ ნამდვილი მომღერლები – ეს ყველაფერი ხელოვნებისადმი მგზნებარე სიყვარულს ბადებდა. ჩემთვის ახალი სამყარო გაიხსნა, სამყარო, რომელშიც ცხოვრების შესაძლებლობა მომეცა“.

6. პატარა აგათა ყოველდღე დიდ დროს ატარებდა მარტო

ამის გამო ის არ იწყენდა! პირიქით.

როგორ გვაკლია ეს დღეს ჩვენი გიჟური ტემპის გამო, სადაც მშობლებს სულ მუდამ საქმეებზე მიეჩქარებათ, ბავშვებს კი სკოლაში და წრეებზე აგვიანდებათ. მიეცით ბავშვს მეტი დრო, მარტოდ ყოფნის დრო, როცა საკუთარ თავთან დარჩება, იფიქრებს, იოცნებებს ან თუნდაც იუსაქმურებს. გააკეთებს იმას, რაც მოსწონს. ისიამოვნებს სიცოცხლით. სწორედ ამ დროს შეძლებს თავისი წარმოსახვითი სამყაროს შექმნას.

„ცხოვრებაში არაფერია უფრო საკვირველი, ვიდრე დრო. არა მგონია თანამედროვე ადამიანებს ის საკმარისი ჰქონდეთ. ბავშვობაში საშინლად გამიმართლა სწორედ იმიტომ, რომ უამრავი დრო მქონდა. დილით იღვიძებ და ვიდრე თვალს გაახელ, უკვე სიხარულით წარმოიდგენ: „ნეტავ, დღეს რას გავაკეთებ?“ გაღვიძებისას ყოველთვის განვიცდიდი ყველასათვის ბუნებრივ გრძნობას: სიცოცხლის სიხარულს, შესაძლოა გაუცნობიერებელსაც კი. თქვენ ცხოვრობთ, თვალს ახელთ და ახალი დღე იწყება. ყოველი ნაბიჯი მოგზაურობაა უცნობ მხარეში – მომხიბლავი მოგზაურობა – ეს არის თქვენი ცხოვრება. გასაოცარია, რაოდენ დიდი სიამოვნების მიღება შეგიძლია თითქმის ყველაფრიდან, რაც ცხოვრებაში არსებობს.

მე მიყვარს მზე, ვაშლები, თითქმის ყველანაირი მუსიკა, მატარებლები, რიცხვებიანი გამოცანები და ყველაფერი, რაც რიცხვებს უკავშირდება, მიყვარს ზღვა, სიჩუმე, ძილი, ოცნება, ჭამა, ყავის არომატი, შროშანები, ძაღლების უმეტესობა და თეატრში სიარული.  თქვენ შეგიძლიათ დატკბეთ ნებისმიერი საკვებით და ცხოვრების წესით: სოფლის სიმყუდროვით, გზით, ქალაქის ხმაურით. ერთ შემთხვევაში, გელით სიმშვიდე; წიგნების წაკითხვის, ქსოვის, ქარგვის, მცენარეებზე ზრუნვის შესაძლებლობა. მეორე შემთხვევაში – თეატრები, სამხატვრო გალერეები, კარგი კონცერტები და მეგობრებთან შეხვედრები. ბედნიერი ვარ, რომ შემიძლია ვთქვა – მე მიყვარს თითქმის ყველაფერი“.

7. პატარა აგათას ყველა ჩვეულებრივ გოგონად მიიჩნევდა. არავინ ელოდა, რომ ის მსოფლიოში ცნობილი მწერალი გახდებოდა

არც მისი მშობლები და არც თვითონ თხოვდა საკუთარ თავს, რომ დეტექტივის პირველი ლედი გამხდარიყო. ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც მოხდა.

ზემოთქმულიდან გამომდინარე, ბავშვი ისეთად უნდა მივიღოთ, როგორიც არის. მივცეთ  უფლება, იყოს ის, ვინც არის. ნუ იფიქრებთ, რომ თქვენი შვილი სუპერნიჭიერია, გენიოსია ან ვუნდერკინდი, რომელსაც გარანტირებული მომავალი ელის. ნუ მოითხოვთ მისგან ძალიან ბევრს. არ დაელოდოთ წარმატებას და სუპერშესაძლებლობების გამოვლინებას. დაე, გაიხაროს ცხოვრებით, დატკბეს მისი ყველაზე ჩვეულებრივი მომენტებით.

„ახლა მშობლები დარწმუნებული არიან, რომ მათი შთამომავლობა ბრწყინვალე უნდა იყოს. თუ ბავშვი მშობლების მოლოდინს ვერ ამართლებს, ის დანაშაულის გრძნობით ცხოვრობს.  ვფიქრობ, რომ ვიქტორიანული ეპოქის დასასრულ მშობლები უფრო რეალისტურად აზროვნებდნენ და ითვალისწინებდნენ შვილების შესაძლებლობებს, ყველაზე მეტად კი იმაზე შფოთავდნენ, რომ სიცოცხლეს მათთვის ბედნიერება მოეტანა. ახლა მე ვხედავ, რომ მშობლებს შვილების წარმატების სურვილი მხოლოდ საკუთარი პრესტიჟის გამო უჩნდებათ.

ჩემთან დაკავშირებით ოჯახში არსებობდა მოსაზრება, რომ არ ვიყავი სწრაფი, სხარტად მოაზროვნე.

• აგათა ისეთი მოუხერხებელია, – მუდმივად წამოიძახებდნენ ხოლმე გარშემომყოფნი. თუმცა, მე ეს არ მაწუხებდა და ამის გამო არ ვიწყენდი.

არ ვიცნობდი ამბიციებს, რადგან ვიცოდი ჩემი ჩვეულებრიობის შესახებ. ძალიანაც კარგად მესმოდა, რომ არ გამოვირჩეოდი სწრაფი აზროვნების უნარით: ვიდრე რაიმე პრობლემას გადავწყვეტდი, საფუძვლიანად უნდა მეფიქრა. სინამდვილეში, მე მხოლოდ ერთ რამეზე ვფიქრობდი – ბედნიერ ქორწინებაზე. ძალიან მაცდურად კი გამოიყურება იმის აღიარება, რომ ყოველთვის მინდოდა მწერალი ვყოფილიყავი, მაგრამ გულზე ხელის დადებით ვიტყვი, რომ მსგავსი აზრი თავში არასოდეს მომსვლია.

სიხარულით დავიწყებდი ნაწარმოების წერა, მაგრამ წარუმატებლად. ჩემი მისამართით გამოთქმული შენიშვნები ყოველთვის ერთი და იგივე იყო: ნაწარმოებში ძალიან ბევრი ფანტაზიაა. მე მკაცრად მაკრიტიკებდნენ იმის გამო, რომ თემას არ მივყვებოდი. მახსოვს, მაგალითად: თემა „შემოდგომა“. ძალიან კარგად დავიწყე წერა მიწაზე გაფენილ ოქროსფერ და წითელ ფოთლებზე, მაგრამ მერე რატომღაც საერთო სურათში გოჭი შემოიპარა – მე ეს სავსებით ლოგიკურად მიმაჩნდა, რადგან ის ტყეში რკოს ეძებდა. ყოველ შემთხვევაში, ჩემი ინტერესი გოჭზე გადაერთო, მიმავიწყდა შემოდგომა, თხზულება კი მშფოთვარედ დასრულდა მოკლეკუდა გოჭის თავგადასავლებით და პომპეზური რკოს ვახშმით, რომელიც მან მეგობრებისთვის მოაწყო.

შეცდომები, რომელსაც კარნახის დროს ვუშვებდი, მასწავლებელს ისეთ საშინელ მდგომარეობაში აგდებდა, რომ საკუთარ თვალებს არ უჯერებდა. ვწერდი ისე, როგორც გამომივიდოდა, მხოლოდ გამართლების იმედად. რაც შეეხება გრამატიკასა და მართლწერას, ალბათ კლასში ჩემზე უარესი არავინ იყო. მასწავლებელი გვერდით რომ ჩამივლიდა, მწარედ ამოიოხრებდა ხოლმე. ყოველდღე ვმეცადინეობდი ორთოგრაფიას, მთელ გვერდებს ვავსებდი რთული სიტყვებით. მაგრამ ყოველთვის უამრავ შეცდომას ვუშვებდი და დღესაც ვუშვებ“.

8. დედას უყვარდა აგათა და უგებდა მას

სიყვარული! სიყვარული და გაგება! დაე, თქვენმა შვილმა ყოველთვის იცოდეს და დარწმუნებული იყოს, რომ რაც არ უნდა მოხდეს, თქვენ მისი გესმით და მისი მხარდამჭერი ხართ. ყოველთვის დაიჭერთ მის მხარეს. მაშინაც კი, თუ ზრდასრულთა აზრით, ეს უმნიშვნელო წვრილმანი იქნება.  ბავშვისთვის, განსაკუთრებით პატარა ემოციური და ნაზი გოგოსთვის, ეს შეიძლება ნამდვილი ტრაგედია იყოს. იყავით ახლოს, რათა დაიცვათ, დაამშვიდოთ და დაარწმუნოთ, რომ ყველაფერი არც ისე საშინლადაა. სწორედ მშობლების ამ პოზიციის წყალობით, განსაკუთრებით დედის, აგათა მშვიდ და გაწონასწორებულ ადამიანად გაიზარდა.

9. აგათა ბავშვობიდანვე ფლობდა კარგ მანერებს

იცით, რას ნიშნავს იყო „ნამდვილი ლედი“? პატივი ეცით თქვენს ქალიშვილს და ვაჟიშვილს. ასწავლეთ საკუთარი თავის პატივისცემა. შეიტანეთ მის ცხოვრებაში წესრიგი და დისციპლინა. აგათა კრისტის განათლებამ გავლენა იქონია თავის რომანებში დანაშაულის გახსნის უზადო ლოგიკაზე, მის მარპლის სამართლიანობასა და წესიერებაზე, პუაროს გალანტურობასა და დეტექტივის გარდაუვალ კეთილ დასასრულზე.

10. 1 ბედნიერი ბავშვობა – ბედნიერი ცხოვრება

აგათა კრისტის არცერთი დეტექტიური რომანი, პიესა, მოთხრობა რომ არ შეექმნა, ის მაინც დაწერდა „ავტობიოგრაფიას“, რომლის საუკეთესო ნაწილი მიუძღვნა მშვიდ და უდრტვინველ ბავშვობას. ეცადეთ ისე მოიქცეთ, რომ თქვენს შვილს ბავშვობიდან მხოლოდ ნათელი მოგონებები დარჩეს. დარჩეს ის მას თბილი პატარა სამყაროს, ყველაზე მყუდრო სულის ნაწილად, სადაც ყოველთვის მოუნდება დაბრუნება. ბავშვობა ადამიანისთვის ყველაზე საიმედო საყრდენია ზრდასრულობასა და სიბერეში.

„ახლა, როდესაც ეს ნაწერი გადავიკითხე, კმაყოფილი დავრჩი. ზუსტად ის გავაკეთე, რაც მინდოდა – ვიმოგზაურე. არა იმდენად უკან, წარსულის გავლით, რამდენადაც მომავალში – ყველაფრის დასაწყისისკენ, იმ ჩემი თავისკენ, ჯერ რომ იმ გემზე ასვლას ელოდა, რომლითაც წლებში იმოგზაურებდა.

გონებაში მე ყოველთვის ვუბრუნდები სახლს, სადაც დავიბადე – ეშფილდში. რამდენს  ნიშნავს ის ჩემთვის! ჩვენ არ გვერგო უნარი ადამიანის ბოლომდე შეცნობის, თუმცა ზოგჯერ გამონათებებში მყისიერად ვხედავთ მის სინამდვილეს. და უნებურად ვუბრუნდები პერ გიუნტის შეკითხვას: „სად ვიყავი მე თვითონ, მე სრული, მე ნამდვილი?”. მე დღეს, ზუსტად ისევ ისეთი ვარ, როგორიც იყო ის პატარა სერიოზული გოგონა ხორბლისფერი ლოკონებით. მე ვიცნობ სრულ აგათას. ვფიქრობ, რომ მოგონებები, როგორი უმნიშვნელოც არ უნდა მოგვეჩვენოს, სწორედ რომ წარმოაჩენს შიდა ადამიანურ არსს.

ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ცხოვრება წარმტაცი იყო და ახლაც ასე ვფიქრობ. ძალიან ბედნიერი ვიყავი ამ ცხოვრებაში. ასეთი ღირსეული და მრავალფეროვანი ცხოვრებით, როგორითაც ვიცხოვრე, შეგიძლია იამაყო. ჩემთან დღესაც არის ჩემი ქმარი, ჩემი შვილი, ჩემი შვილიშვილი, ჩემი სიძე. მე მიყვარს სიცოცხლე. და არანაირი იმედგაცრუება, ჯოჯოხეთური ტკივილი და უბედურება ვერ მაიძულებს დავივიწყო, რომ სიცოცხლე უბრალოდ უდიდესი მადლია.

ბავშვი, რომელმაც ჭამა დაასრულა, ამბობს: „დიდი მადლობა, უფალო, კარგი ვახშმისთვის“. რა უნდა ვთქვა 75 წლის ასაკში? გმადლობ, უფალო, სიცოცხლისთვის და იმ სიყვარულისთვის, რომელიც ჩემთვის იყო განკუთვნილი“.

წყარო : http://mastsavlebeli.ge